Europejski system oznaczeń? Co to takiego? Poniżej krótkie wyjaśnienie 
Unia Europejska w 1993 roku, w celu wyróżnienia wysokiej jakości produktów spożywczych wyrabianych w sposób tradycyjny, związanych z lokalnym środowiskiem przyznała szczególną ochronę ich producentom ustanawiając trzy znaki jakościowe. Znaki odnoszą się do geograficznego pochodzenia jak i do tradycyjnych metod produkcji.
Pierwszym znakiem jest „Chroniona Nazwa Pochodzenia”
Aby dany produkt rolny lub środek spożywczy o nazwie nawiązującej do danego regionu mógł uzyskać ten znak musi: „być w całości produkowany w określonym regionie, podobnie jak wszystkie składniki używane podczas produkcji.”
Przykładami polskich produktów chronionych tym znakiem są: m.in.: fasola wrzawska, karp zatorski, oscypek i miód z Sejneńszczyzny/Łoździejszczyzny.
Drugi znak to „Chronione Oznaczenie Geograficzne”
Produkty z tym znakiem muszą pochodzić z danego regionu, miejsca bądź kraju, dzięki czemu, produkt posiada określoną jakość lub renomę, a także przynajmniej jeden z etapów produkcji jest realizowany właśnie w tym regionie.
Przykładami polskich produktów chronionych tym znakiem są m.in.: andruty kaliskie, chleb prądnicki, jabłka łąckie, kiełbasa lisiecka, obwarzanek krakowski, czy też rogal świętomarciński.
Trzecim znakiem jest „Gwarantowana Tradycyjna Specjalność”
Cechą decydującą o tym, czy produkt zostanie wyróżniony jest jego specyficzny smak, zapach lub sposób produkcji i użyte tradycyjne surowce.
Przykładami polskich produktów chronionych tym znakiem są m.in.: trójniaki, kiełbasa myśliwska, olej rydzowy, czy też pierekaczewnik.
