W środkowej Polsce w XIX wieku utrzymywano dużo inwentarza żywego „kur, gęsi, kaczek, indyków (…) hodowane zwierzęta i drób zaspokajały w całości niskie wymagania konsumpcyjne” (T. Sobczak „Konsumpcja żywnościowa chłopska w królestwie Polskim w 2 połowie XIX i w początkach XX w.”, Warszawa 1986).
„Drobiu chowano dość dużo; spożywano zwłaszcza kury (…) W wypadkach (…) choroby, ewentualnie w pierwszym etapie rekonwalescencji przygotowywano specjalną dietę. Podstawą był rosół i mięso z kurczaka lub kury” (B. Baranowski ”Życie codzienne wsi między Wartą a Pilicą w XIX w.”, Warszawa 1969).
„Jadło weselne było (…) obfite, dość urozmaicone. W XIX w. podawano na stół mięso wołowe, drób, flaki,” (J. P. Dekowski „Z badań nad pożywieniem ludu łęczyckiego” w Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Seria Etnograficzna Nr 8, Łódź 1964).
Wśród kur hodowanych w Polsce przeważał typ zbliżony do kur wybrzeży morza Śródziemnego. W początkach XX wieku „doceniając wartość wspomnianych kur, polscy hodowcy wyprodukowali na tem podłożu rasy krajowe, do których w pierwszym rzędzie należą zielononóżki polskie (…) Zielononóżki są rasą miejscową polską” (M. Trybulski „Kury, pochodzenie, rasy, hodowla”, Warszawa 1925).
W okresie między wojennym w Radziwiłłowie zielononóżki były hodowane powszechnie. Jak wspomina mieszkanka Radziwiłłowa w „gospodarstwie moich rodziców, a później i w moim własnym przeważały kury zielononóżki”. Kura zielononóżka kuropatwiana rodzima rasa kur polskich jest przystosowana do chowu w warunkach naturalnych. Nie nadaje się do chowu w zamkniętych pomieszczeniach. Tuszki kur zielononóżek jak wykazały badania charakteryzują się „najmniejszym otłuszczeniem tuszki oraz najniższą zawartością tłuszczu surowego (…) w porównaniu do innych ras kur” („Zielononóżka kuropatwiana rodzima rasa kur w gospodarstwach wiejskich”, Wrocław 2003).
Od kilku lat kury te są hodowane w gospodarstwie rolnym w Radziwiłłowie znajdującym się na terenach Mazowsza objętych ochroną ekologiczną, wolnych od zanieczyszczeń. Mają zapewnioną swobodę ruchu w zagrodach wyposażonych w wybiegi i pastwiska obsiewane mieszanką roślin motylkowych takich jak koniczyna, lucerna, łubin, wyka, krwawnik. Na terenie pastwiska na jednego dorosłego ptaka przypada od 10 do 20 m2.W obrębie pastwiska kury mogą się swobodnie poruszać wybierając najlepsze dla siebie pożywienie. Korzystając z ruchu na świeżym powietrzu, wytwarzają się im odpowiednie mięśnie, w związku z czym mięso charakteryzuje się niezwykłymi walorami smakowymi.
Kury karmione są wyłącznie naturalnymi paszami: otrębami pszennymi, ziarnami, ziemniakami, burakami, zielonkami itp. Tradycja dietetyczna przypisuje szczególne walory mięsu z kur zielononóżek kuropatwianych. Poglądy te traktowane były jako racjonalne przez intendenturę pałacu Radziwiłłów w Nieborowie. Są tak samo traktowane przez współczesnych klientów odwiedzających Radziwiłłów.
.
Opracował: JNG
Źródło: LINK
